De twaalf beelden van Common Ground zijn elk opgebouwd rond een centraal kruismotief, dat met takken gemaakt lijkt te zijn – of zijn het beenderen? Dit motief geeft die beelden een sterke symbool- of signaalfunctie. Maar terwijl een signaal – op een verkeersbord of een seinvlag – in een ogenblik een eenduidige boodschap overbrengt, blijkt dat hier geenszins het geval. Deze strak geordende reeks heeft meteen een krachtige visuele impact, maar tegelijk is elk van deze beelden een vat vol paradoxen. Zijn dit assemblages, collages, schilderijen, foto’s? Ilona Plaum (°1970) blijkt ingenieuze combinaties van die verschillende media te maken.
Plaum: “Dit proces was volledig intuïtief, waarbij ik zocht naar de juiste klik: tussen het dynamische en het statische; tussen de cadans van de herhaling en elk beeld op zich; tussen object en restvorm, letterlijk en figuurlijk, twee- en driedimensionaal; tussen een symbool of teken en de voorstelling – in een gereduceerde, schematische versie – van een mogelijk vergezicht.”
(uit de tekst van Frank Maes voor Emergent)
Plaum: “Dit proces was volledig intuïtief, waarbij ik zocht naar de juiste klik: tussen het dynamische en het statische; tussen de cadans van de herhaling en elk beeld op zich; tussen object en restvorm, letterlijk en figuurlijk, twee- en driedimensionaal; tussen een symbool of teken en de voorstelling – in een gereduceerde, schematische versie – van een mogelijk vergezicht.”
(uit de tekst van Frank Maes voor Emergent)